Już pisałem o DOD, kiedy opisywałem płytę Psychoma?. Po co pisać ponownie? Odpowiedź jest krótka. Powstało wydawnictwo wybitne. Moim skromnym zdaniem najlepsze w historii grupy. Minęło 11 lat od wydania Psychomy? Myślałem już, że Adrian Hates nie rozpali mojego umysłu, bo cóż lepszego można wydać po Psychomie? Ale kiedy usłyszałem refren „the Wedding”, a leci on mniej więcej tak:
I could never say these words to you
I could never doubt the way you do
I could never trace the steps for you
I could never live the way you do
(Diary of Dreams – the Wedding – Źródło: http://www.tekstowo.pl/piosenka,diary_of_dreams,the_wedding.html)
…wiedziałem, że mam do czynienia z wydawnictwem nietuzinkowym. Jeśli dobrze zrozumiałem to pan Hates nie spieszy się ze ślubem, ani jakimś poważnym związkiem. Jak ja go rozumiem:) Powody za które kocham DOD już podawałem, ale ta płyta towarzyszy mi codziennie od miesiąca. Znałem już ją wcześniej, ale dopiero teraz we mnie uderzyła. Nie ma sensu, abym opisywał utwory. Każdy może posłuchać i sam wyciągać swoje wnioski. Ta płyta jest dla mnie najbardziej dojrzała. Jest na niej wszystko za co uwielbiam Dziennik Snów. Ten zespół potrafi rozwalić mnie w czterech dźwiękach. Unikalna prostota kompozycji po prostu mnie urzeka. Do tego bardzo refleksyjne teksty. Cóż więcej chcieć. Niby wszystko po staremu, a płyta lepsza od „Nigredo” czy „Nekrolog 43”. Już widzę oburzenie fanów DOD, którzy uważają poprzednie płyty za lepsze. Aż tak bardzo kłócił się nie będę, w końcu wszyscy należymy do fanów Adriana Hatesa. Tak już na koniec, to niesamowite, że tak mniej więcej co 2 lata DOD raczy nas, wiernych fanów, swoją cudowną twórczością i ciągle życia w niej mało;))
Fot. http://shop.season-of-mist.com/diary-of-dreams-if-cd
kultura777 